Στο μυαλό ενός κάφρου ή αλλιώς "ώ τι κόσμος μπαμπά"...

Τί να συμβαίνει άραγε στο μυαλό του κάθε κάφρου? Γιατί έχουν φτάσει τα πράγματα εκεί που έχουν φτάσει και βιώνουμε καθημερινώς μια αφόρητη κατάσταση? Γιατί απέχουμε μακράν από σχεδόν κάθε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και χώρα (εκτός ίσως από κάτι Τίρανα και Αλβανία αντίστοιχα, κατεστραμμένο Βελιγράδι και κάποιους άλλους υπανάπτυκτους που όμως σε κάποια σημεία μας ρίχνουν ακόμη κι αυτοί στ' αυτιά!) τόσο σε υποδομές όσο και σε νοοτροπία πολίτη? Γιατί είμαστε κακότροποι, κουτοπόνηροι, κλέφτες, κομπιναδόροι, κι όλα αυτά συνέχεια με τη γλώσσα έξω λες και είμαστε οπαδοί των Rolling Stones?

Δυστυχώς, η δεξαμενή της αλητείας και της καφρίλας στις μέρες μας στην ελληνική κοινωνία είναι ανεξάντλητη. Αφορμή δε για αυτό το blog, το οποίο σκεπτόμουν να στήσω εδώ και πάρα πολύ καιρό, στάθηκε ο έντονος προβληματισμός μου για το τί κόσμο θα παραδώσω στο παιδί μου, ένας προβληματισμός που με κάνει να αισθάνομαι πολύ ένοχος διότι τα κακώς κείμενα που έχω συνηθίσει (?) εγώ να βιώνω 3 δεκαετίες τώρα περιπου, φαντάζουν τεράστια όταν έχεις να τα αντιπαραβάλλεις με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού.

Πώς είναι δυνατόν να μπορέσω εγώ σα γονιός να μπω στη διαδικασία να μάθω στο παιδί μου να σκύβει το κεφάλι σε κάθε ασχήμια και να δεχτεί την καφρίλα υιοθετώντας μέρος της ή να μείνει εκτός αυτής με ότι αυτό συνεπάγεται (αίσθημα περιθωριοποίησης και απόρριψης, αίσθημα ¨άντε να φεύγουμε για άλλους τόπους και στην Ελλάδα μόνο διακοπές")? Πώς μπορούμε να κινηθούμε ώστε -με μικρά έστω βήματα- να γίνει αναστρέψιμη η κατάσταση και να δώσουμε παράλληλα στις επόμενες γενιές το καλό παράδειγμα?

Πολλά τα ερωτήματα αγαπητοί φίλοι. Σαν μια πρώτη απάντηση, θα έλεγα ότι όλοι μας θα πρέπει να γίνουμε λίγο πιό ενεργοί πολίτες. Ναι, το ξέρω, καταλαβαίνω απόλυτα πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας όπου ο χρόνος είναι πολύτιμος και ο ελεύθερος χρόνος σχεδόν ανύπαρκτος, να βρει ο καθένας μας την ψυχική δύναμη που χρειάζεται για να μην σπαταλήσει έστω και λίγες ικμάδες ενέργειας στην καλοπέραση του αλλά σε δραστηριότητες πιό....."δύσκολες". Είναι όμως κάτι που πρέπει να γίνει διαφορετικά ο κατήφορος στον οποίο οδεύουμε, καταλήγει σε έναν βαθύ γκρεμό. Τα βήματα προς τα κάτω είναι μικρά μικρά και δεν έχουμε επίγνωση της πτώσης μας και την παθαίνουμε όπως ακριβώς ο βάτραχος ο οποίος αν τον βάλεις σε καυτό νερό θα πηδήξει αμέσως έξω, αν όμως τον βάλεις σε χλιαρό και το ζεσταίνεις σιγά σιγά, θα κάτσει εκεί και θα βράσει!