Γυναικεία........"ευαισθησία"...

Πήρε τις προάλλες ο πατέρας μου την κόρη μου για μια βόλτα με το καρότσι. Την ώρα που κατέβαινε από ένα πεζοδρόμιο εκεί κοντά, με σκοπό να περάσει το δρόμο και να ανέβει στο απέναντι πεζοδρόμιο, έρχεται τάχιστα αμάξι να παρκάρει εκεί, κλείνοντας το δρόμο.

Φωνάζει ο πατέρας μου για 5 δευτερόλεπτα αναμονή του αυτοκινήτου ώστε να περάσει και μετά να παρκάρει η οδηγός με την ησυχία της αλλά τίποτα, δεν εισακούσθη. Όχι μόνο τον έγραψε αλλά έκανε και επικίνδυνες μανούβρες μπρος-πίσω!. Βγαίνει αυτή άνετη έξω, κι ο πατέρας μου ο οποίος άρχισε να χάνει την ψυχραιμία του με την ανυπέρβλητη και εγκληματική βλακεία της εν λόγω, της ζήτησε το λόγο και την αιτία που δεν του επέτρεψε να περάσει ώστε να ανέβει στη ράμπα του πεζοδρομίου, αναγκάζοντας τον να κάνει κύκλο.

Αυτή, ατάραχη, κλασικό παράδειγμα νεοελληνικής γαϊδουριάς και θρασυδειλίας (το γιατί αναφέρω τον όρο θα φανεί παρακάτω), τον γράφει κανονικά και του πετάει ένα "πέντε λεπτά θα πάω στο ζαχαροπλαστείο απέναντι". Ε, εκεί ήταν που ο άνθρωπος άρχισε να χάνει μία μία τις τρίχες του και τη ρώτησε τί θα γινόταν αν ήθελε ένας ανάπηρος να περάσει. Τη ρώτησε επίσης αν θα έπρεπε να καλέσει το "100" για να πάρει ένα μάθημα, κι αυτή του απήντησε "δεν πα να καλέσεις και το 200"!

Κι ο πατήρ μου δεν είναι "καλό" παιδί με κάτι τέτοια. Αντιδρά. Παίρνει μια και δυό το "100" κι ευτυχώς ένα περιπολικό ήταν πολύ κοντά και πολύ σύντομα έφτασε εκεί. Προτού γίνει αυτό όμως, η απάντηση της "κυρίας" στην ενημέρωση της απ' τον πατέρα μου ότι "όπου νά 'ναι έρχεται το 100", ήταν ένα περιποιημένο και εκπάγλου καλλονής "χέστηκα!".

Οι μαγκιές όμως γρήγορα κόπηκαν μαχαίρι όταν έφτασαν οι αστυνομικοί και άρχισαν οι γελοίες δικαιολογίες του τύπου "μα είχα ανάψει αλάρμ", κλπ. Άβυσσος η ψυχή του βλάκα, πραγματικά!

Η κυρία ζορίστηκε. Φοβήθηκε πολύ. Πήρε τον αντρούλη της τηλέφωνο και αποκαλύφθηκε πως το σπίτι της ήταν μόλις πενήντα μέτρα μακρύτερα. Ήρθε το ανθρωπάκι και ζήτησε το λόγο κι αυτός αλλά μόλις έμαθε το στόρυ, της έβαλε χοντρό χέρι : "Μα καλά, δεν είδες το παιδάκι?" της είπε.

Απογοήτευση για τη σαπίλα μας. Αν μια γυναίκα 30-35 ετών δεν επιδεικνύει την παραμικρή ευαισθησία σε ένα μεσήλικα μ' ένα καρότσι με πιτσιρίκι πάνω, πού βαδίζουμε ρε γαμώτο? "Μεμονωμένη περίπτωση" θα πει κάποιος αλλά δε συμφωνώ. Χρόνια πριν θα ήταν αδιανόητο να ακούσεις γυναίκα με τρόπο χειρότερο από νταλικιέρη να επιτίθεται σε πεζό και μάλιστα με καρότσι!Το άσχημο δε, είναι ότι τέτοια "μεμονωμένα" περιστατικά, αντί να μειώνονται αυξάνονται.

Εργασία και χαρά.......

Απ' τις 12 Αυγούστου έχω να γράψω κάτι. Για να πω την αλήθεια, αναρωτιόμουν αν έχει κάποιο νόημα να ασχολείται κανείς περαιτέρω με αυτή την αισχρή καθημερινότητα την οποία κάποιοι επιμένουν να συντηρούν και υποχρεώνουν και τους υπόλοιπους να την ανέχονται.

Μπορεί να ξενίσει κάποιους αυτή μου η αποστροφή και να αντιτείνουν ότι βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Ποσώς μ' ενδιαφέρει όμως και ναι, όντως τη βγάζω απ' έξω διότι η καθημερινή προσπάθεια μου να αντιμετωπίσω επιτυχώς την κάθε είδους αλητεία χωρίς να παρασυρθώ στον ίδιο κατήφορο, έχει το κόστος της, ένα κόστος που δεν αναλαμβάνουν όλοι.

Τέλος πάντων. Όσο μπορώ και δε βαριέμαι, θα καταθέτω κάποιες απόψεις και εμπειρίες, έχοντας όμως απωλέσει τελείως την ελπίδα εξεύρεσης λύσης.

Εργασία λοιπόν. Εργασία και χαρά έλεγαν παλιά. Εργασία και σκατά λέω εγώ. Δουλεία, στην οποία μάλιστα πολλές φορές δεν είναι ο αφέντης αυτός που σε καταδυναστεύει αλλά οι ενδιάμεσοι (προϊστάμενοι, κλπ) και κυρίως οι συνάδελφοι σου.

Άδεια. Όλοι τη δικαιούνται. Κάποιοι όμως προφανώς τη "δικαιούνται" περισσότερο. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι κάποιοι/ες μπορούν να πάρουν αέρα πατέρα άδεια όποτε γουστάρουν κι άλλοι/ες να πρέπει να στήσουν κώλο και να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι όποτε επιστρέφω απ' την άδεια μου βρίσκω στίβες τη δουλειά ενώ όταν φεύγω δεν αφήνω καμμία εκκρεμότητα σε κανέναν. Τη στιγμή μάλιστα που άλλοι στην εταιρεία, με το που επιστρέφουν είναι άνετοι και ωραίοι και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να φτιάξουν καφέ και να αρχίσουν από λευκή σελίδα την εργασία τους.

Άλλη πτυχή του θέματος : Πώς αντιμετωπίζει η εταιρεία την κάθε Γαρουφαλλιά που είναι καλή υπάλληλος, έρχεται πρώτη απ' τον προϊστάμενο της και φεύγει πολύ μετά? Ο προϊστάμενος της την εκτιμά τόσο πολύ, που σε κάποια αντιπαράθεση της Γαρουφαλλιάς με συνάδελφο της για το θέμα της άδειας (δε χρειάζεται να πω ποιός είχε δίκιο), ο προϊσταμενάρας έκανε την κότα στον μη έχοντα δίκιο και σταύρωσε την καλή του την υπάλληλο. Η οποία άλλαξε όλα της τα σχέδια (κακώς βέβαια διότι έπρεπε να του αλλάξει τον αδόξαστο).

Το ακόμη πιό ωραίο είναι ο κυκεώνας αντικαταστάσεων που υφίσταται. Ο Αντώνης αντικαθιστά το Μπάμπη. Ο Μπάμπης δεν γουστάρει να αντικαταστήσει τον Αντώνη, γι' αυτό τον Αντώνη αντικαθιστά ο Λάμπης. Τον Λάμπη δεν τον αντικαθιστά κανένας, αυτός όμως εκτός απ' τον Αντώνη αντικαθιστά και το Νώντα και το Φώντα. Η Λίτσα κάνει τη δουλειά της Πίτσας. Και της Κίτσας. Και της Νίτσας. Της έχουν εν ολίγοις φορτώσει όλη τη δουλειά 3-4 ατόμων και την βγάζει πέρα αγόγγυστα και πολύ πιό γρήγορα απ' τις προαναφερθείσες κυρίες. Η Λίτσα και ο Λάμπης, η κάθε Λίτσα και Λάμπης, αντί να επαινούνται για το ότι φέρνουν βόλτα μεγάλο μέρος της δουλειάς της εταιρείας, αντιθέτως αντιμετωπίζονται σαν τα μαύρα πρόβατα επειδή δεν έχουν πλάτες. Ωσάν γαϊδούρια, φορτώνονται συνεχώς καθήκοντα και ωσάν κώλοι τουρλωμένοι, όποιος περαστικός έχει κάψες, τα κατεβάζει και τους τον φερμάρει.

Υγεία. Όλοι μεριμνούν για την υγεία του συνάδελφου τους. Κανείς δεν καπνίζει, όλοι διατηρούν τους χώρους καθαρούς, όλοι τραβάνε το καζανάκι και πλένουν τα χέρια τους. Δεν υπάρχει δλδ υπάλληλος βρωμύλος που να γλύφει τα χαρτιά και να τα βάζει στο στόμα του, ούτε κατά διάνοια. Ούτε άρρωστοι που αναγκάζονται να ανέχονται την καπνούρα των καλών τους συνάδελφων οι οποίοι μάλιστα κρυώνουν και δε θέλουν ν' ανοίξουν παράθυρο να μπει καθαρός (?) αέρας. Ούτε έγκυος που επίσης να ανέχεται την καπνούρα των γυναικών (το τονίζω αυτό) συναδέλφων της οι οποίες δε δίνουν δεκάρα για την ζημιά που κάνουν σε ένα έμβρυο.

Δεν υφίσταται θέμα επίσης ότι με το που πάθεις κάτι, μια ζημιά, ένα τραυματισμό, όλοι θα σε υποστηρίξουν οπως πχ έκαναν με τη Βούλα που έπαθε μια ζημιά στο λαιμό και έβαλε κολλάρο. Στην καλή της εταιρεία, στην οποία είχε καθήκοντα γραμματειακής υποστήριξης (τηλέφωνο και ταυτόχρονη αρχειοθέτηση τεράστιου όγκου αρχείων - πώς διάολο γίνεται ταυτόχρονα αυτό από ένα άτομο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω-), οι "κυρίες" συνάδελφοι της ζορίστηκαν διότι θα έπρεπε να αναλάβει κάποια άλλη τη δουλειά της. Και φυσικά, μετά από λίγο καιρό δεν έλειψαν τα σχόλια του τύπου "στο σπίτι ο άντρας σου σου κάνει όλες τις δουλειές?" και κάτι τέτοια "όμορφα".

Η φίλη μας η Βούλα ειδικά, είναι πολύ άτυχη. Κατά ένα περίεργο τρόπο, δε στέριωσε σε καμμία δουλειά της. Λες να ήταν τόσο βούρλο? Προφανώς, διότι όταν ήταν να παντρευτεί το δήλωσε ευθύς εξαρχής. Και μέσα σε μια βδομάδα πήρε ΤΟ ΜΠΟΥΛΟ (στην οπαδική καθομιλουμένη....). Προτού γίνει αυτό, είχαν προλάβει βέβαια οι καλές της οι συνάδελφοι (κάποιες εκ των οποίων έβγαζαν και το πρόγραμμα εργασίας βεβαίως βεβαίως) να της τον φερμάρουν από πίσω κι από 'μπρος ουκ ολίγες φορές. Να τη βάλουν πχ 14 συνεχόμενες μέρες χωρίς ρεπό. Να τη βάλουν πχ βάρδια 15:00-23:00 και καπάκι 07:00-15:00. Φτάσανε στο σημείο, όταν κάποτε χάθηκαν λεφτά απ' το ταμείο (τα οποία τα πουταναριά του κερατά κλέβανε και μετά ζητούσαν απ' τα υπόλοιπα "θύματα" συναδέλφους τους να βάλουν ρεφενέ για να κλείσει το ταμείο)κι αυτή είχε άδεια, να της ζητήσουν τα λεφτά!(εννοείται πως πήραν απ' τα τρία το μακρύτερο)...

Μεγάλο βούρλο η Βούλα που λέτε. Πάντα καλωσυνάτη, πρόθυμη, κυρία. Και πάντα στο φτύσιμο διότι δεν είχε πλάτες μεγαλογιατρών, κάτι πολύ σπουδαίο όταν εργάζεσαι σε διαγνωστικά κέντρα, έστω κι αν αυτά είναι μεγαλοεταιρείες του χώρου που υποτίθεται τα πράγματα είναι πιό αντικειμενικά(στην ουσία εταιρείες του κώλου, διότι όταν φτάνεις στο σημείο να λες στους υπαλλήλους σου στο ταμείο να μη δίνουν ρέστα κάτω από 2 ευρώ, πάει να πει ότι είσαι αλήτης, τσίπης και γύφτος).

Αγόγγυστα η Βούλα έκανε για μήνες τη διαδρομή Κηφισιά-Πειραιά και τούμπαλιν. Αγόγγυστα κι ο άντρας την πηγαινοέφερνε καθημερινά, προτού πάει στη δουλειά του. Κι αγόγγυστα βέβαια κάποια άλλη με βύσμα πήρε τη θέση της και όλα το γνωστό τους δρόμο.

Αποκορύφωμα στην πορεία της Βούλας ήταν η αλήτικη συμπεριφορά που επέδειξαν στην τελευταία της δουλειά : Όταν (για τους γνωστούς λόγους) αποφάσισαν να τη σχολάσουν, της έπαιξαν ένα αισχρό παιχνίδι : Έκαναν συμβούλιο και έβαλαν κάποιον "κύριο" από μια εταιρεία εκπαίδευσης στελεχών ή τί σκατά ήταν αυτό που ήταν, να κάνει "έρευνα" για το πόσο καλά φέρεται το προσωπικό. Κι επειδή η απάντηση που έλαβαν απ' την Βούλα (την οποία είχαν σε ανοιχτή ακρόαση και σε πλήρη διαδικασία παγίδευσης της με συνεχείς πονηρές ερωτήσεις τις οποίες δεν έκαναν σε καμμία άλλη ενώ ούτε εκπαίδευση είχε προηγηθεί) δεν τους άρεσε, βρήκαν την αφορμή και.......γεια σας.

Ο Ρούλης. Ο φίλος μας ο Ρούλης είναι τρελλός. Ο τρελλός του χωριού ή μάλλον της εταιρείας του. Όλη μέρα πάνω κάτω, βρίζει, μιλάει ασυνάρτητα, είναι βάρος σε όλους. Θα περίμενε κανείς ότι τον έχουν του κλώτσου και του μπάτσου. Και όμως, με τον τρόπο του ζει και βασιλεύει. Μόνο να του την τινάξουν δεν έχει ζητήσει ακόμη μια και όλα τα άλλα παράλογα αιτήματα του έχουν ικανοποιηθεί μια και είτε τον λυπούνται, είτε βαριούνται να του τραβήξουν δυό-τρείς κλωτσιές, όπως του αρμόζει. Ο Ρούλης είναι ότι καλύτερο για το ηθικό του κάθε μ@λάκα υπάλληλου που φέρεται σαν κύριος και δίνει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Eίναι σα να σε φτύνουν στη μάπα και να σου λένε "δε σ' έφτυσα ηλίθιε, ψιχαλίζει".

Ο Ιάσονας. Ο Ιάσονας είναι ο προϊστάμενος. Καλό παιδί αλλά όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Κωνσταντάρας στο "ο τρελλός τά 'χει 400", "ο γιος σας κυρία μου, στο σινεμά κάνει μόνο για να πουλάει αναψυκτικά και γκαζόζες". Παντελονιάζει πολλά πάνω και κάτω απ' το τραπέζι και δεν τρέχει μία. Δεν είναι ικανός να αποφασίσει ούτε αν θέλει να κλάσει ή να φωνάξει. Δε λέει όχι σε κανέναν, δεν αντιμιλάει σε κανέναν, δε στηρίζει ποτέ τους υπαλλήλους του σε τρίτους, παρά μόνο τους ζητάει και τα ρέστα, παρ΄όλο που τον έχουν σώσει ίσαμε δέκα ντουζίνες φορές. Κι αυτό το ανθρωπάκι, προχωράει, ανεβαίνει, παντελονιάζει. Ωραίος τύπος....

Ο Φανούρης είναι καλό παιδί. Και άξιο παληκάρι. Ο Φανούρης πήγε στη νέα του δουλειά με ζήλο και προσπάθησε να φέρει εις πέρας κάποια καθήκοντα που του ανάθεσαν (αν και ήταν παντελώς άσχετα με τον λόγο για τον οποίο έπιασε δουλειά). Με καλή πίστη ο Φανούρης, έβλεπε όλους τους συναδέλφους του σαν φίλους. Του χαμογελούσαν και θεωρούσε ότι όλα πήγαιναν πρίμα. Κι έρχεται που λες μια ωραία πρωία και του ζητάει ο προϊστάμενος του να γίνει το Χ. Για να γίνει το Χ, ο Φανούρης έπρεπε να τσεκάρει με κάποιον υπεύθυνο τις δυνατότητες. Ο υπεύθυνος του είπε όχι και φυσικά το ίδιο μετέφερε. Έλα όμως που όταν κλήθηκαν και οι δύο μπροστά στον προϊστάμενο, ο υπεύθυνος τά 'φερε τούμπα και είπε "να το δούμε, και μάλλον γίνεται", κλπ, κλπ. Κάγκελο ο Φανουράκης. Πάει η πίστη του στα χαμόγελα του Φανουράκη. Πάρε τα κάκαλα μας Φανουράκη μου.

Περιαστική υλοτομεία, περιαστική αλητεία (update)

Επανέρχομαι στο θέμα 50 μέρες μετά για να δούμε τί έγινε τελικά για τα ταλαίπωρα δεντράκια που έκοψαν κάποιοι κάφροι.

Για να δούμε.......για να δούμε......α...τίποτα. Απολύτως τίποτα. 50 ολόκληρες μέρες και κανείς από τις δημόσιες υπηρεσίες στις οποίες απευθύνθηκα δεν μπήκε στον κόπο να "γεμίσει" το κενό που δημιουργήθηκε. Το κακό είναι ότι τα ταλαίπωρα δεντράκια πέταξαν κάποια φύλλα και το παλεύουν. Λέω "κακό" διότι πάω στοίχημα ότι βάσει αυτού του γεγονότος θα βγουν και θα πουν "ορίστε, ζωντανά είναι τα δέντρα". Έτσι, θα δικαιωθεί η πράξη του αλήτη που τα έκοψε μια και τη δουλειά του θα την έχει κάνει. "Και το πρόστιμο, η δίκη? Αυτά δε μετράνε ρε αντικάφρε?" θα πει κάποιος. Βεβαίως. Όλα αυτά όμως είναι μελλοντικά θέματα κι αν κρίνω απ' την ταχύτητα που διακρίνει την δικαιοσύνη στη χώρα μας......φέξε μου και γλύστρισα. Άσε δε που ένα γνωστό να έχει ο αλήτης,.....ξαναφέξε μου και ξαναγλύστρισα.

Τί να πεις. Από μια άλλη άποψη, είναι σωστό να ξεριζωθεί ένα δέντρο το οποίο είναι ακόμη ζωντανό? Όχι βέβαια. Ας το πάρουν και ας το βάλουν σε άλλο σημείο της πόλης όπου δεν υπάρχει δεντροφύτευση. Το ζητούμενο είναι (όπως είχα πει και στην αρχική μου αναφορά) να αποκατασταθεί η ζημιά και η εικόνα του πεζοδρομίου να γίνει όπως πριν.

Α, ξέχασα : Δίπλα στα δύο κομμένα, βάλανε δυό γλάστρες με κάποια κωνοφόρα τα οποία φτάνουν περίπου στο ύψος των κομμένων. Προφανώς κάποιος δικηγόρος σφύριξε στα παληκάρια που προέβησαν στη...."μαγκιά", ότι έτσι θα δείξουν καλή διαγωγή.

Ανθρωποειδή εναντίον σκύλου!

Aπό την Ελευθεροτυπία :

"Ενα θλιβερό περιστατικό κακοποίησης και θανάτωσης ζώου από αγνώστους προκαλεί την οργή των φιλοζωικών συλλόγων. Η πρόεδρος του χανιώτικου Συλλόγου Προστασίας Ζώων, Αναστασία Μπομπολάκη, κατήγγειλε πως στο Νεροχώρι του Δήμου Φρε άγνωστοι σούβλισαν και στη συνέχεια κρέμασαν στην πλατεία του χωριού έναν σκύλο. Το πρωτοφανές έθεσαν υπόψη του αντιδημάρχου Χανίων, Βαγγέλη Σαματά, μέλη φιλοζωικών οργανώσεων του νομού.

«Καταδικάζουμε την αποτρόπαιη πράξη στο Νεροχώρι, καλούμε τον δήμαρχο Φρε να πάρει άμεσα θέση, να καταδικάσει τη συγκεκριμένη πράξη», είπε η πρόεδρος του Συλλόγου. Ο δήμαρχος Φρε, Νίκος Γιαννούλης, καταδίκασε το περιστατικό και κοινοποίησε πως το θέμα θα συζητηθεί στο δημοτικό συμβούλιο.

Τον αποτροπιασμό του εξέφρασε και ο αντιδήμαρχος Βαγγέλης Σαματάς."

Λαός που δε σέβεται τα ζώα, τα παιδιά και τις κοινωνικές εκδηλώσεις της ζωής και του θανάτου, δεν έχει μέλλον.

Ο(ρ)ΣΕ.....

Αντιγράφω απ' την Καθημερινή :

"Μήνυση σε βάρος του ΟΣΕ και κατά παντός υπευθύνου θα υποβάλλει ο Δήμος Αθηναίων, ύστερα από εντολή του δημάρχου, Νικήτα Κακλαμάνη, με αφορμή την κοπή 71 δέντρων σε δύο διαφορετικά σημεία, επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως στα Σεπόλια.

Ειδικότερα, ο Ο.Σ.Ε., μέσω εργολάβου, προχώρησε στην κοπή 17 μουριών, 15 πεύκων, 32 σοφόρων, 4 κυπαρισσιών, 3 σφενδάμων και μεγάλων θάμνων στην περιοχή των Σεπολίων, λόγω έργων του Οργανισμού στην περιοχή.

Έντονη ήταν η αντίδραση του Δήμαρχου Αθηναίων, ο οποίος δήλωσε:

«Η Διοίκηση του Ο.Σ.Ε., χωρίς προηγούμενη ενημέρωση και πολύ περισσότερο έγκριση (ίσως επειδή ήξεραν την απάντηση) από το Δήμο της Αθήνας, προέβη, μέσω εργολάβου, σε κοπή 71 δένδρων και μεγάλων θάμνων στην περιοχή των Σεπολίων, λόγω έργων του Οργανισμού.

Η ενέργειά τους κρίνεται απαράδεκτη, γι' αυτό και έδωσα εντολή υποβολής μηνύσεως κατά του Ο.Σ.Ε, αλλά και κατά παντός υπευθύνου. Παρότι θεωρώ ότι η πολιτική ηγεσία αγνοούσε το θέμα, ζητώ την άμεση παρέμβαση του Κ. Χατζηδάκη, προκειμένου να μην επαναληφθεί το ίδιο απαράδεκτο γεγονός.

Η υπηρεσία Πρασίνου του Δήμου, ύστερα από εντολή μου, θα προχωρήσει σε άμεση δενδροφύτευση της περιοχής.

Τέλος, ήρθε η ώρα, όλο το αστικό πράσινο να περιέλθει στη δικαιοδοσία, αλλά και την περιουσία του Δήμου της Αθήνας».

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ"

Τί να πει κανείς. Αισθάνεται ολίγον βλαξ διότι έκανε τόσο ντόρο για δύο δέντρα.
Σύμφωνα με πληροφορίες δε, λέγεται πως ο ΟΣΕ ενήργησε βάσει περιβαλλοντικής μελέτης. Το ερώτημα είναι ποιός υπέγραψε μια τέτοια μελέτη, κλπ, κλπ γνωστά και μη εξαιρετέα.

Θεωρώ πως η μόνη ελπίδα αυτού του τόπου και ειδικά των μεγάλων πόλεων (και ακόμη ειδικότερα της Αθήνας) είναι τα νέα παιδιά τα οποία καλούνται να βιώσουν μια απάνθρωπη κατάσταση απ' τα γεννοφάσκια τους ακόμη. Ένας πενηντάρης κι ένας εξηντάρης δεν έζησαν τη νεότητα τους στις ίδιες συνθήκες που την έζησα εγώ ως 35άρης, όπως επίσης κι εγώ υπολείπομαι έναντι των σημερινών 15άρηδων, 20άρηδων, κλπ. Η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει και καθίσταται τελείως ακατάλληλη για να ζήσουν άνθρωποι και να εξακολουθούν να διατηρούν σώας τας φρένας τους. Γι' αυτό λοιπόν, φρονώ πως όσο προχωράμε, παρ' όλο που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η σάπια νοοτροπία βροντοφωνάζουν στον κάθε πιτσιρικά "μόλυνε, κάψε, κατάστρεψε αρκεί να βγάλεις φράγκα", η κατάσταση θα βελτιωθεί.

Είναι και οι διεθνείς συγκυρίες που επιβάλλουν τη βελτίωση της περιβαλλοντικής μας συνείδησης, είναι και το γεγονός πως οι σημερινοί νέοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό πολύ περισσότερο απ' τις παλαιότερες γενιές, είναι και το ίντερνετ που δίνει πολύ πιό εύκολα εικόνες άλλων ευρωπαϊκών πόλεων και πλέον ο πιτσιρικάς δε θα τρώει για πολύ ακόμη στη μάπα το παραμύθι περί Ελλάδας-επίγειου παράδεισου.

Περιαστική υλοτομία. Περιαστική αλητεία.

Πού πάμε ρε παιδιά? Τί ψυχή θα παραδώσουμε? Γιατί βάζουμε τα παιδιά μας να ζήσουν μέσα στα σκατά?

Πέρναγα απ' την παλιά μου γειτονιά τις προάλλες και είδα ότι κάποιοι αλήτες έκοψαν δύο δεντράκια του δρόμου! Άνευ λόγου και αιτίας! Ποιός φταίει? Πολλά ακούγονται, παρόμοια με άλλο περιστατικό προ ημερών, όπου μαγαζάτορας κλάδευε τα δέντρα από μόνος του (!) διότι έκοβαν τη.......θέα προς το μαγαζί του! Ποιός τα έκοψε? Κανείς δεν είδε.....

Επειδή όμως κάπου αισθάνεσαι η καθημερινότητα να γίνεται όλο και πιό ασφυκτική, με δύο αόρατα χέρια (το ένα της αυθαιρεσίας, το άλλο της καφρίλας) να έχουν κατασκηνώσει στο λαιμό σου, κάπου λες "δεν πάει άλλο ρε".

Παρακάτω ακολουθεί η επιστολή που έστειλα στον Δήμαρχο Δραπετσώνας καθώς και στην Διεύθυνση Πολεοδομίας της Νομαρχίας Πειραιά, μαζί με φωτογραφίες της αλητείας. Πληροφοριακά (για όποιον έχει αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα), το Δασαρχείο δεν έχει αρμοδιότητα μια και η υπευθυνότητα του αφορά τα δέντρα εκτός σχεδίου πόλης, τα άλση και τα πάρκα. Για τα δέντρα στους δρόμους, υπεύθυνοι είναι οι κατά τόπους Δήμοι και οι Πολεοδομίες.

"Με έκπληξη και αποτροπιασμό οι κάτοικοι και περίοικοι της περιοχής, αντικρίσαμε στις 24 του μήνα στην οδό Αναπαύσεως, στον αριθμό 35, ένα από τα δέντρα του πεζοδρομίου να έχει κοπεί από κάποιους οι οποίοι το απόθεσαν ακριβώς δίπλα, κοντά στον κάδο σκουπιδιών. Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη είδαμε ότι η επόμενη μέρα επεφύλασσε άλλο ένα κομμένο δέντρο, αυτό το οποίο βρισκόταν δίπλα στο άλλο. Μέχρι και χθες, και τα δύο κείτονταν φαρδιά πλατιά στο πεζοδρόμιο, μνημεία αυθαιρεσίας του νεοελληνικού πολιτισμού. Σήμερα, περνώντας από εκεί, διαπίστωσα ότι ο χώρος έχει καθαριστεί.

Είναι πράγματι αδιανόητο τη στιγμή που κάποιοι παλεύουν με νύχια και δόντια για την διατήρηση του λιγοστού πράσινου που αναλογεί στον καθένα μας να γινόμαστε μάρτυρες τέτοιου εγκλήματος, την κοπή δέντρων τα οποία βρίσκονται εκεί για πολλά χρόνια τώρα συντροφεύοντας μας στην καθημερινότητα μας, προσφέροντας μας όσο οξυγόνο δύνανται να προσφέρουν μέσα στις αντίξοες συνθήκες που μεγαλώνουν, ζητώντας στην ουσία ελάχιστα πίσω.

Εν συγκρίσει με τις τεράστιες απώλειες δασικών εκτάσεων σ’ όλη την Ελλάδα, δύο κομμένα δέντρα κάπου στη Δραπετσώνα μοιάζουν να είναι αμελητέα ποσότητα αλλά αυτό είναι λάθος ως πρόταση όπως λάθος είναι το να υποστηρίξουμε πως επειδή καθημερινώς χάνονται χιλιάδες ζωές ανά τον πλανήτη, η μία ή δύο που χάνονται δίπλα μας δεν πρέπει να μας σοκάρουν. Δύο κομμένα δέντρα στο πεζοδρόμιο μας σήμερα σημαίνουν ότι αύριο πιθανώς να δούμε τέσσερα και μεθαύριο πολύ περισσότερα μια και η τάση προς την απερισκεψία και την θυσία των πάντων στο βωμό του όποιου βραχυπρόθεσμου κέρδους, τείνει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της νοοτροπίας μας σαν λαός και πολίτες. Κάθε δέντρο, αντίθετα με ότι πιστεύουν αρκετοί συμπολίτες μας, είναι ένας ζωντανός οργανισμός και δεν αποτελεί απλά καλλωπιστικό ντεκόρ που το προσθαφαιρούμε κατά το δοκούν.

Εάν κάποιοι θεωρούν σκόπιμο να καταστρέψουν διά ασήμαντον αφορμή ακόμη κι αυτό το ελάχιστο ποσοστό φύσης που υπάρχει μέσα στη θάλασσα του τσιμέντου στην οποία ζούμε, αυθαιρετώντας σε κακουργηματικό (στην ουσία) βαθμό, τότε το μέλλον στο οποίο καλούνται να ζήσουν οι επόμενες γενιές, προδιαγράφεται ζοφερό. Η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παρέκει και θα πρέπεινα τραβήξουμε μια γραμμή λέγοντας «φτάνει, έως εδώ, κανείς πλέον δεν θα παίζει παιχνίδια με το μέλλον και την υγεία των παιδιών μας βιάζοντας το φυσικό περιβάλλον.

Βάσει όλων των παραπάνω, απευθύνω έκκληση όπως υπάρξει συνεργασία των αρμόδιων αρχών (Δήμου Δραπετσώνας και Διεύθυνση Πολεοδομίας Νομαρχίας Πειραιά) ώστε να βρεθούν άμεσα οι ένοχοι και να τιμωρηθούν παραδειγματικά όπως παραδειγματικά εγκλημάτησαν, δίνοντας το χειρότερο έναυσμα αδιαφορίας στα νέα παιδιά. Το κυρίως ζητούμενο όμως είναι να αποκατασταθεί η ζημιά (νέα δέντρα, όμοια με τα κομμένα) και η εικόνα του δρόμου να αποκτήσει τα γνώριμα της χρώματα το ταχύτερο δυνατόν.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι η παρούσα επιστολή καθώς και φωτογραφίες που αφορούν το συμβάν, θα αναρτηθούν στο ιστολόγιο antikafrila.blogspot.com καθώς και σε όσους περισσότερους περιβαλλοντικούς διαδικτυακούς τόπους (και όχι μόνον) καταστεί δυνατόν. Εφόσον το επιθυμείτε, μπορώ να σας τις αποστείλω ταχυδρομικώς.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Μετά τιμής"

Οι ηθικοί αυτουργοί της βίας.

Με αφορμή τα όσα γίνονται και φέτος στους αγώνες μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, σκεπτόμουν να γράψω κάτι μετά και τον τελευταίο αγώνα της σειράς αλλά πιστεύω πως μετά τα χτεσινά στο ΣΕΦ, θεωρώ πως δεν έχει και τόσο νόημα, εκτός φυσικά κι αν στο ΟΑΚΑ βγουν οι snipers και σκοτώσουν εν ψυχρώ κόσμο και κοσμάκη όπως είχε τύχει πριν χρόνια με παίκτη της Κολομβίας αλλά και στο ίδιο γήπεδο με την αλήστου μνήμης "σφεντόνα".

Χθες, γίναμε μάρτυρες ρίψης φωτοβολίδας στον πάγκο του Παναθηναϊκού, ο οποίος έπιασε φωτιά. Επίσης, ερίφθη μπουκάλι στον ένα διαιτητή του αγώνα, ένα μπουκάλι το οποίο περιγράφεται ως "50 cm". Για να είμαι ειλικρινής δε μπορώ να φέρω στο μυαλό μου τί είδους μπουκάλι θα μπορούσε να είναι αυτό εκτός κι αν μιλάμε για νταμιτζάνα. Προφανώς πρόκειται για τη συνήθη υπερβολή που διακατέχει και τους άρχοντες του αγώνα.

Έχεις όμως άραγε σημασία? Έχει σημασία το πόσο μεγάλο ήταν ένα μπουκάλι που πετάχτηκε ή πόσο μεγάλη ήταν η φωτιά που έπιασε? Νομίζω βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος και το δάσος είναι ποιοί ευθύνονται γι' αυτή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά και να δούμε ποιοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος που συνεχίζεται να συντελείται.

Α. Παράγοντες
Χωρίς πολλές περιστροφές, όσον αφορά τουλάχιστον τις δύο ομάδες, απ' τη μια έχουμε δύο αδέρφια που είναι μετριοπαθέστατα, χαμηλών τόνων (ίσως υπερβολικά χαμηλών για τα δεδομένα του χώρου) και δεν έχουν δώσει κανένα δικαίωμα τρία χρόνια τώρα, κι απ' την άλλη δύο κύριους που το φυσικό τους ανάστημα αντικατοπτρίζει πλήρως το ηθικό τους, όπως αυτό εκφράζεται μέσα στο γήπεδο. Κι αυτά δεν τα λέω επειδή είμαι οπαδός του Ολυμπιακού, τα λέω επειδή έτσι είναι και έτσι εκφράζονται από ανοιχτόμυαλους φίλους του Παναθηναϊκού, όπως αντίστοιχα κι εγώ παραδέχομαι το ίδιο για τον Κόκκαλη. Έχεις δηλαδή απ' τη μια νέους ανθρώπους που δείχνουν ήθος, σοφία και σοβαρότητα ανθρώπων πολύ μεγαλύτερης ηλικίας, κι απ' την άλλη δύο γερόντια που πράττουν λες και δεν πέρασε από πάνω τους ούτε μέρα πέραν των 15 ετών!

Κάποιοι τέτοιοι τύποι είναι που έχουν φέρει την Ελλάδα στο έσχατο σημείο από άποψη κουλτούρας και ηθικής στο οποίο βρίσκεται. Οι έχοντες και κατέχοντες, στους οποίους δεν φτάνουν τα άφθονα χρήματα που έχουν αλλά επιζητούν με κάθε μέσο την προσωπική τους αναγνώριση στα μάτια του κόσμου. Όπως ο Κόκκαλης, προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν είναι, αναγνωρίσιμοι και αγαπητοί όσο και οι πρωταγωνιστές του αθλήματος, ενώ όμως θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η θέση τους δεν είναι στη σκηνή αλλά στις κουίντες, ως σωστοί μαικήνες να βλέπουν αθέατοι το έργο το οποίο με τα δικά τους λεφτά παίζεται. Το χειροκρότημα πάντα πήγαινε στους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές και τους χορευτές, όχι στον επιχειρηματία. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα πρέπει πάντα να είναι, διότι ο κόσμος χαιρετίζει το ταλέντο που ευφραίνει την καρδιά του και όχι τα χρήματα χάριν των οποίων τα βλέπει.

Αν κάποιος θεωρεί ότι είμαι υπέρ του δέοντος καυστικός και δηκτικός, πλανάται. Τις τελευταίες μέρες ζήσαμε έναν οχετό κατά του μεγαλύτερου παίκτη του μπάσκετ που έβγαλε αυτή η χώρα, του Παναγιώτη Γιαννάκη (ο έτερος, μάλλον ακόμη μεγαλύτερος Γκάλης, ανδρώθηκε στο εξωτερικό). Τόλμησαν λοιπόν κάποιοι τύποι οι οποίοι όταν αυτός έπαιρνε τίτλους φορώντας το εθνόσημο και χάριζε δόξα στην Ελλάδα, αυτοί κοίταζαν τους ισολογισμούς των φαρμάκων, να πρωτοστατήσουν στα "καραγκιοζιλίκια" και στην προσπάθεια σπίλωσης του και εξευτελισμού του.

Θεωρώ μέγιστη απρέπεια και αλητεία, το απαύγμασμα της καφρίλας το να βγαίνουν ηχητικές "ομορφιές" με τη μουσική του καραγκιόζη για να πικάρουν τον μέγιστο Παναγιώτη Γιαννάκη, όπως φυσικά το να παίρνει το μικρόφωνο ο ίδιος ο πρόεδρος και να αφήνει αιχμές στην υποτιθέμενη προσπάθεια του να κατευνάσει τα πνεύματα. Το αν ο τελευταίος προέβη σε προκλητική ενέργεια, ας το σκεφτούν όσοι τον λοιδόρησαν κοιτάζοντας τα βίντεο από αγώνες NBA αλλά και ευρωπαϊκού μπάσκετ, ώστε να δουν αντιδράσεις των προπονητών και πόσες εξ αυτών, πάνω στην πίεση της στιγμής, ήταν κοσμιότερες αυτής του Γιαννάκη. Ας μην ξεχνάμε δε την περσινή συγνώμη του τμήματος marketing του ΠΑΟ με αφορμή βιντεάκι που είχε βγει λοιδορώντας τον προηγούμενο προπονητή του Ολυμπιακού, Γκέρσον.

Κι ερωτώ : Αγαπητέ κύριε Γιαννακόπουλε, έχεις φτιάξει (δλδ ο προπονητής που πήρες) μια καλή ομάδα, μια μεγάλη ομάδα που έχει χτίσει τη δική της δυναστεία. Γιατί γίνεσαι τόσο μικρόψυχος, βγάζοντας προς τα έξω μια Κατινιά και γυφτιά άνευ προηγούμενου? Δε σου φτάνει που κερδίζεις? Θέλεις τον τέλειο εξευτελισμό του αντίπαλου? Μα τότε σε τί διαφέρεις απ' τον απλό, αγνό και ανόθευτο κάφρο που κάνει τα "σήματα" με το μεσαίο δάκτυλο σηκωμένο? Σε τίποτα ρε! Ωραίο παράδειγμα δίνεις ρε, γέρος άνθρωπος, να σε χαιρόμαστε!

Β. ΜΜΕ
Με αφορμή την προχθεσινή ανακοίνωση υπεράσπισης του Π. Γιαννάκη του Ολυμπιακού, βγήκαν κάποιοι κακομοίρηδες να υποστηρίξουν ότι επρόκειτο για μια κίνηση δυναμιτισμού του καλού κλίματος. Κι αυτό το είπαν ανάμεσα στους άλλους και κάποιοι "κύριοι" όπως τα φυντάνια που βγάζουν την εφημερίδα "η Πράσινη", η οποία στα τελευταία της προ του αγώνα πρωτοσέλιδα είχε βγει με τίτλους του τύπου "Λιώστε τους", "Είδαν χαρά στα σκέλια", "Αιώνια σκυφτός" και άλλα τέτοια ωραία. Στο σημερινό τους πρωτοσέλιδο μιλάνε για "αίσχος", "ντροπή", "ζούγκλα" κλπ. Μιλάνε για καφρίλα οι κάφροι, κάνουν μάθημα καλής συμπεριφοράς οι αλήτες που σπρώχνουν τον κόσμο να σκοτώνεται και κάνουν πόλεμο με τους αντίστοιχους αλήτες εφημερίδων άλλων "αποχρώσεων" μέσω των πρωτοσέλιδων τους.
Οι εισαγγελείς κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, όπως αντίστοιχα το Υπουργείο Τύπου αλλά και το Υφυπουργείο Αθλητισμού.

Γ. Πολιτεία
Τα είπα ήδη πιό πάνω. Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι. Ας γυρίσουμε το άλλο πλευρό διότι απ' αυτό πιαστήκαμε, έχει γίνει η μούρη μας ένα με το μαξιλάρι....

Δ. Επαγγελματίες οπαδοί.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν κύριοι που υποτίθεται ασχολούνται όλη μέρα με την ομάδα, να διάγουν ένα βίο κανονικό, όπως όλοι οι άλλοι. Έχει τύχει να συναντήσω σε καφετέρια τα πρωϊνά καθώς πήγαινα στη δουλειά, κάποιους τύπους που εμφανίζονταν στην τελεβίζιον σε οπαδική εκπομπή. Πώς στο καλό μπορούσαν και συντηρούσαν την οικογένεια τους? Τους βάζω πάντως τελευταίους στη λίστα, διότι αν ήθελαν οι πρόεδροι και η Πολιτεία, τα στοιχεία αυτά θα είχαν εξοβελιστεί απ' τα γήπεδα εδώ και χρόνια.

Εν κατακλείδι : Προεδράρες που καμώνονται τις παρθένες και δηλώνουν δημοσιώς ότι είναι κατά της βίας ενώ απ' την άλλη προβαίνουν σε εμπρηστικές δηλώσεις, διαπόμπευση του αντίπαλου, χειρονομίες στο γήπεδο, επιθέσεις στους διαιτητές, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν τίποτε άλλο εκτός από ματσωμένοι καφροαλήτες.

Για να το κλείσω κάπου εδώ, θεωρώ ότι τόσο στο μπάσκετ όσο και στο ποδόσφαιρο, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την έξαρση της βίας, την οποία με χαρά μεταχειρίστηκαν κι οι υπόλοιποι. Κανείς δεν είναι άσπιλος και αμόλυντος σ' αυτή την ιστορία, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να συγκεκριμενοποιούμε τα πράγματα, λέγοντας τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη για κάποια πρόσωπα. Δε μπορούν όλοι να μπουν στο ίδιο καλάθι, πώς να το κάνουμε!

Για ένα καλύτερο σύστημα Υγείας

Από το in.gr :

Ένας χρόνος συμπληρώθηκε την Κυριακή 1η Ιουνίου από την πρώτη αυθόρμητη κίνηση των bloggers, στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβινού, της νεαρής κοπέλας που πέθανε μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο και το ΕΣΥ.

Δώδεκα μήνες μετά, οι bloggers κρατούν το μήνυμα της Αμαλίας επίκαιρο: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».

Έτσι και σήμερα σε πολλά blogs γίνεται αναφορά στο ιστορικό της υπόθεσης, στην κινητοποίηση των Ελλήνων bloggers, αλλά και στην ανάγκη να συνεχιστεί η προσπάθεια.

Μεταξύ των προσπάθειών που γίνονται την 1η Ιουνίου 2008 είναι η υπογραφή στο http://www.gopetition.com/online/12922.html, καθώς και η συμμετοχή σε εθελοντική αιμοδοσία στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

Mία φιλήσυχη πολίτης (ας κάνω το μ***κα)

Πρωί, στους Αμπελόκηπους με τη γυναίκα μου πηγαίνοντας σε κάποιον γιατρό με το αυτοκίνητο.

Κινούμαι σε ένα στενό μονόδρομο στον οποίο έχουν παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο αριστερά και δεξιά και ο οποίος λίγα μέτρα πιό μετά διασταυρώνεται με δρόμο ο οποίος έχει φορά από αριστερά προς τα δεξιά.

Μπροστά μου, ανάποδα στο δρόμο και στο ύψος περίπου της διασταύρωσης, βλέπω αυτοκίνητο το οποίο προσπαθεί να ανέβει στο πεζοδρόμιο που βρίσκεται στα δεξιά μου ώστε να παρκάρει. Παρκάρει λοιπόν και σταματάει αλλά η κυρία που το οδηγούσε δεν συνειδητοποίησε ότι ακριβώς στην απέναντι μεριά του δρόμου είχε παρκάρει κάποιος "εγκέφαλος" αρκετά πιό ανοιχτά απ' τους άλλους.

Με λίγα λόγια, δεν χωρούσα να περάσω. Της κάνω νόημα ότι υπάρχει πρόβλημα και βλέπω ότι εκνευρίζεται, κάτι λέει αλλά τελικώς καταλαβαίνει ότι δεν γίνεται τίποτα και πρέπει να πάει πίσω. Κάνει λοιπόν όπισθεν, κατεβαίνει απ' το πεζοδρόμιο και με ρωτά που θα πάω, ίσια στο δρόμο ή θα στρίψω δεξιά? Της δείχνω "ίσια", το οποίο φαντάζομαι κανείς δε μπορεί να μπερδέψει με το δεξιά και βλέπω ότι συνεχίζει να κάνει όπισθεν και "στρατοπεδεύει" ίσια μπροστά μου, λίγο μετά τη διασταύρωση και περιμένει -προφανώς- να στρίψω.

Της ξανακάνω νόημα ότι θέλω να πάει ίσια και τη βλέπω μέσα στο αμάξι να έχει αρχίσει να βρίζει και να χειρονομεί. Η ήδη εξαντλημένη υπομονή μου σώθηκε, οπότε βγάζω κεφάλι απ' το αμάξι και της φωνάζω "Άντε κυρία μου, τελείωνε να πάμε στη δουλειά μας".

Βγάζει κι αυτή το κεφάλι και αρχίζει κάτι περίεργα, "Τί θες?" και "δεν ξέρεις να οδηγείς που δε μπορούσες να περάσεις" και "θες και τα ρέστα που μου έκανες νόημα ότι θα πας εκεί και άλλαξες γνώμη?" και τα τοιαύτα. Ε δεν άντεξα ρε παιδιά. "Μάθε κυρία μου να παρκάρεις και τελείωνε σε παρακαλώ να πάω στη δουλειά μου, άσχετη έ άσχετη!" Απάντηση κυρίας : "Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω, να πας εσύ". Και σβήνει το αυτοκίνητο!

Εκεί άρχισε ο τραγέλαφος. Της είπα ότι θα πάρω την αστυνομία να έρθει να τη μαζέψει αλλά αυτή δεν χαμπάριαζε. Ούτε όμως κι εγώ και όντως κάλεσα το 100 και τους εξήγησα την κατάσταση. Εντωμεταξύ, από πίσω μου έρχονταν συνεχώς αυτοκίνητα, αρκετά εκ των οποίων ήθελαν να στρίψουν και αναγκαζόμουν να κάνω λίγο μπροστά για να περάσουν τη διασταύρωση και μετά πάλι πίσω. Κάποιοι όμως ήθελαν να κινηθούν ίσια, οπότε μου κορνάριζαν και αφού τους εξηγούσα έβγαιναν κι αυτοί έξω και της φώναζαν να σοβαρευτεί να πάμε όλοι στις δουλειές μας αλλά αυτή τίποτα, γαϊδούρι ξεσαμάρωτο. Κι όχι μόνο αυτό, σε μερικούς έλεγε ότι την έβρισα κιόλας, κάτι στο οποίο αντέδρασα λέγοντας της ότι την έχω πάρει με την κάμερα του κινητού.

Ακόμη και κάποιοι εργαζόμενοι από παρακείμενο γκαράζ πήγαν να την παρακαλέσουν ενώ ήρθε σ' εμένα ένας Πακιστανός που εργαζόταν εκεί και μου λέει "φύγε κύριο καλύτερα, δεν είναι καλή κυρία αυτή", όμως εγώ επέμεινα.

Μετά από ένα τέταρτο κι αφού ακόμη και περαστικοί της φώναξαν, αποφάσισε να φύγει. Όμως ένα περίεργο πράγμα ρε παιδιά, δεν το χάρηκα καθόλου, μα καθόλου κι αυτό διότι η ψυχική οδύνη στην οποία μας υποχρέωσε αυτό το δίποδο, ήταν πολύ μεγάλη. Και σκέπτομαι ότι εν τέλει έδρασα επιπόλαια, ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να δώσω τόπο στην οργή και να φύγω. Άλλωστε, η βλακεία είναι ακατανίκητη. Άλλωστε επίσης, ίσως και να γίνονταν χειρότερα τα πράγματα διότι προφανώς το δίποδο ήταν γνωστό στη γειτονιά και κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι δεν θα υποχρέωνε με κάποιο τρόπο τους φτωχοδιάβολους υπάλληλους του γκαράζ να έρθουν σαν μάρτυρες εναντίον μου. Πανεύκολο, αν σκεφτούμε ότι χωρίς καν να την βρίσω, υποστήριζε πως το έπραξα. Το λέω αυτό διότι μαζί μου δεν είχα κινητό, ούτε κάμερα για να αποδείξω του λόγου μου το αληθές.

Όσο για το προφίλ της? 45-50 ετών περίπου. Και αναρωτιέμαι : Αν μια γυναίκα μέσης ηλικίας κάνει τέτοιες "μαγκιές" στο δρόμο, τί είδους πολιτισμό μπορεί άραγε να περιμένει κανείς στην άσφαλτο? Όχι ότι παλιότερα δεν υπήρχαν "μάγκες" , όμως δεν ήταν τόσοι πολλοί πια. Τώρα βλέπεις ανθρώπους που μόλις βγήκαν απ' τη σχολή οδηγών, να καβαλάνε πεζοδρόμια, να κάνουν αναστροφές, γενικά να κάνουν πράγματα που πριν 10-20 χρόνια τα έκαναν σχεδόν μόνο όσοι σκάμπαζαν πέντε πράγματα παραπάνω από αυτοκίνητα.

Τελικά, σε κάποιες περιπτώσεις ίσως δεν έχει νόημα να δικαιωθείς. Είναι αυτό που λέμε "ας κάνω το μ***κα".......

Eπιστολή προς Δήμαρχο Δραπετσώνας

Το ακόλουθο εστάλη μόλις προ ολίγου στο Γραφείο του Δήμαρχου :

"Προς : Γραφείο Δήμαρχου

Δραπετσώνα, 16 Απριλίου 2008


Θέμα : «Ελεύθερα Πεζοδρόμια»

Αξιότιμε Κύριε Δήμαρχε,

Όντας δημότης Δραπετσώνας, κινούμενος συχνά στους δρόμους του Δήμου μας είτε πεζή είτε σύροντας παιδικό καρότσι, έχω διαπιστώσει και συνεχίζω να διαπιστώνω καθημερινά πως ακόμη και ο δικός μας Δήμος, ο οποίος απέχει μακράν απ’ το να μπορεί να χαρακτηριστεί ως πυκνοκατοικημένος ή/και έχων σοβαρά προβλήματα συγκοινωνίας, διατελεί υπό το καθεστώς της γνωστής ομηρείας απ’ την οποία υποφέρει η πλειοψηφία των Δήμων της πρωτεύουσας (και όχι μόνο) : Αναφέρομαι στην αδυναμία των πεζών να κινηθούν απρόσκοπτα στα πεζοδρόμια, κάτι που οφείλεται στο μεγαλύτερο ποσοστό στο παράνομο παρκάρισμα των αυτοκινήτων πάνω σε αυτά, ένα φαινόμενο που υποχρεώνει όλους να κινούμαστε καθημερινά μέσα στα πλαίσια διαρκούς απειλής της ζωής μας και της σωματικής μας ακεραιότητας.

Στον ιστοχώρο τον οποίο διατηρώ στη διεύθυνση antikafrila.blogspot.com και στο άρθρο μου με τίτλο «Η Χούντα του Αυτοκίνητου : Δραπετσώνα και πέριξ» (σύνδεσμος: http://antikafrila.blogspot.com/2008/04/3.html), έχει τη δυνατότητα να δει κανείς τα αποτελέσματα μιας σύντομης έρευνας σχετικά με το θέμα του παράνομου παρκαρίσματος, μιας πολύ μικρής έρευνας διότι δεν περιλαμβάνει παρά ελάχιστους δρόμους της πόλης μας και να διαπιστώσει το τεράστιο μέγεθος του προβλήματος. Λυπούμαι που το λέω αλλά η εικόνα είναι αποκαρδιωτική και τα όσα περιγράφω δεν απέχουν από την πλήρη και επικίνδυνη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που αγγίζει ακόμη και τον περιβάλλοντα χώρο του Δημαρχείου στον οποίο πολύ εύκολα κανείς μπορεί να δει επίσης μεγάλες παραβάσεις του ΚΟΚ, διπλοπαρκαρίσματα, παρκαρίσματα μεγάλων φορτηγών και πούλμαν που κόβουν την ορατότητα των διερχόμενων οχημάτων, κλπ.

Το πρόβλημα κύριε Δήμαρχε έχει γιγαντωθεί. Ο πεζός καθημερινά παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα και πολλές φορές δεν το συνειδητοποιεί ούτε ο ίδιος, τόσο πολύ έχει εδραιωθεί -δυστυχώς- στη νοοτροπία μας η προτεραιότητα της χρήσης του αυτοκίνητου και η απαξίωση του δικαιώματος των πεζών να κινούνται ελεύθερα. Θεωρώ πως το θέμα είναι άμεσης προτεραιότητας, ίσως το πλέον σημαντικό για την υγεία και την ευζωία των πολιτών κι αυτό διότι τα αυτοκίνητα κάθε μέρα που περνά πληθαίνουν, η προσοχή του οδηγού είναι όλο και πιο εύκολο πλέον να αποσπασθεί από το δρόμο και καθώς μεγάλο μέρος των συχνά κακής ποιότητας πεζοδρομίων είναι κατειλημμένο κι οι πεζοί αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο δρόμο, είναι καθαρά θέμα τύχης το να μη συμβεί ατύχημα. Λάβετε υπ’ όψιν σας επίσης πως ακόμη κι ένα ατύχημα λόγω αυτής της κατάστασης να συμβεί και ένας συνάνθρωπος μας χάσει τη ζωή του ή να τραυματιστεί σοβαρά, η γνώση του ότι το συμβάν αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν είχαν παρθεί τα κατάλληλα μέτρα, καθιστά κάθε αρμόδιο συνυπεύθυνο.

Ερωτώ : Έχει έλθει το θέμα σε κάποια συζήτηση του Δημοτικού Συμβουλίου? Αν ναι, τι απόφαση πάρθηκε? Αν όχι, τότε τι προτίθεστε να κάνετε? Είναι γεγονός πως Δημοτική Αστυνομία δεν υπάρχει. Μήπως θα έπρεπε να σκεφθείτε σοβαρά την ίδρυση έστω και μιας ολιγομελούς τέτοιας? Καταλαβαίνω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και καθώς ακούγεται τα οικονομικά του Δήμου δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση αλλά δε θα πρέπει κάποτε και ο Δήμος μας να αστυνομεύει τα του οίκου του? Εναλλακτικά, όσον αφορά τα οχήματα, μήπως θα ήταν δυνατό σε συνεργασία με την Τροχαία Πειραιά να γίνεται ένας περιοδικός έλεγχος των δρόμων και επιβολή προστίμων στις βασικότερες τουλάχιστον αρτηρίες όπου κινείται (και κινδυνεύει) ο πολύς κόσμος?

Προσωπικά είμαι σε απόγνωση όπως το ίδιο συμβαίνει και με αρκετούς άλλους με τους οποίους έχει τύχει να συζητήσω για το θέμα. Η επιλογές μου ως απλού πολίτη, όπως καταλαβαίνετε δεν είναι πολλές : Ή θα πρέπει να έρθω σε αντιπαράθεση με τον παρανομούντα (εάν φυσικά τον βρω), κάτι που πιθανότατα να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις μια και η ασυδοσία όπως είπαμε έχει γίνει αναπόσπαστο στοιχείο της νοοτροπίας μας και η αντίδραση του ασύδοτου στη νομιμότητα είναι αρκετές φορές εκρηκτική, ή θα πρέπει να καλέσω ο ίδιος την Τροχαία, κάτι που επίσης δεν βοηθά και πολύ διότι το μέγεθος του προβλήματος είναι τόσο μεγάλο που θεωρώ απίθανο να αρχίσει πχ η Τροχαία να γράφει κατ’ υπόδειξη μου όλους όσοι μπορεί να έχουν σταθμεύσει πάνω σε ένα πεζοδρόμιο (και όπως θα δείτε απ’ τις φωτογραφίες μου, αυτοί μπορεί να είναι αρκετοί). Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Τροχαία δε μπορεί να κάνει και πολλά για άλλα θέματα όπως είναι τα παρατημένα μπάζα και σκουπίδια, τα καφάσια έξω από μανάβικα και τα κάθε άλλης -εκτός αυτοκινήτων- φύσεως εμπόδια. Αυτά είναι θέμα του Δήμου ( για τα οποία θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο μου). Εν κατακλείδι, ο πλέον αρμόδιος για να προσπαθήσει να επιλύσει την κατάσταση στο σύνολο της είναι ο Δήμος Δραπετσώνας.

Θα εκτιμούσα αφάνταστα εάν σπαταλούσατε ελάχιστο απ’ τον χρόνο σας για να δείτε τις φωτογραφίες του άρθρου μου στο διαδίκτυο. Ακόμη κι αυτό να μην έχετε τη δυνατότητα να πράξετε όμως, αρκεί μια απλή βόλτα σε μερικούς δρόμους της Δραπετσώνας για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι το μέγεθος του προβλήματος.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας κι ελπίζω η επιστολή μου αυτή να αποτελέσει το έναυσμα για την βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη μας, μια βελτίωση για την οποία θα σας ευγνωμονούμε και θα αποτελεί μέγιστο έργο και υπηρεσία προς τη Δραπετσώνα.

Μετά τιμής,"

Επιχείρηση Καιάδας

Παραθέτω την ανακοίνωση του συλλόγου "Πεζή" ο οποίος δραστηριοποιείται έχοντας σα στόχο την απελευθέρωση των πεζοδρομίων και την απρόσκοπτη κίνηση των πεζών και των καροτσιών στους δρόμους της Ελλάδας.

Δυστυχώς δεν ήλθε υπ' όψιν μου νωρίτερα ώστε να συμμετέχω....

"ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΙΑΔΑΣ...
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΕΖΩΝ ΜΕ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙΑ!
..
Πορεία πεζών με καροτσάκια για να πάρουμε την πόλη μας πίσω! Να σταματήσουμε επιτέλους την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής μας.
Ελάτε με καροτσάκια παιδιών
Ελάτε με καροτσάκια αναπηρικά
Ελάτε με καροτσάκια για ψώνια
Ελάτε χωρίς καροτσάκια
Ελάτε πεζοί
ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΩΡΑ 12.00. ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 50
Η πορεία θα ακολουθήσει τη διαδρομή: Πνευματικό Κέντρο – Ασκληπιού – Σόλωνος - Χαριλάου Τρικούπη – Διδότου (πεζόδρομος) – Πλατεία Εξαρχείων. Στην πλατεία Εξαρχείων θα γίνει μικρή γιορτή σε συνεργασία με την Πρωτοβουλία Πολιτών Εξαρχείων. Έχουμε το δικαίωμα να περπατάμε σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ."

Αντίσταση κατά της αυθαιρεσίας υπάρχει. Δε συμφωνώ με τον σύλλογο ότι η απαξίωση των πεζών οφείλεται σε οργανωμένο σχεδίο κάποιων ώστε να πωλούνται αυτοκίνητα αλλά θα το έθετα περισσότερο απ' την οπτική γωνία μιας φράσης που είναι στη σελίδα μου : "Έγινε η καφρίλα συνήθεια μας".

Όπως ο βάτραχος, ο οποίος αν τον βάλεις απ' το κρύο νερό στο καυτό νερό θα αναπηδήσει αλλά αν τον βάλεις σε χλιαρό και το ζεσταίνεις θα κάτσει εκεί μέχρι να βράσει, έτσι και 'μεις έχουμε αρχίσει να βράζουμε και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη σαν κοινωνία. Μόνο μερικοί λίγοι γραφικοί επιμένουμε να αρθρώνουμε έναν αιρετικό λόγο και να γινόμαστε συχνά αντικείμενα λοιδορίας.....

Η Χούντα του Αυτοκίνητου Νο3 : Δραπετσώνα και πέριξ (updated)

Μια απλή διαδρομή απ' τη Δραπετσώνα προς το λιμάνι του Πειραιά. Φωτογραφίες από μόλις λίγους δρόμους κι ένα πεζόδρομο (Αναπαύσεως, Σωκράτους, Μάρκου Μπότσαρη, Καλοκαιρινού, Ψαρρών, Κυπρίων Ηρώων ) κι αυτές όχι φυσικά σε όλο το εύρος του δρόμου αλλά σε όσο περιδιάβηκα μέσα σε λίγα λεπτά.....

Πλατεία Κερατζάκη (Ελ. Βενιζέλου και Αναπαύσεως). Πάνω στο πεζοδρόμιο, βλέπουμε το κάτωθι :




Η άνω φωτογραφία, λίγα μέτρα απ' τη διασταύρωση της Αναπαύσεως με την Αγ. Παντελεήμονος, μια ματιά στη Μιαούλη. Συχνότατο πάρκινγκ, σχεδόν μόνιμη κατάσταση...


Ας δούμε τί μπορεί να συναντήσει κανείς στην Αναπαύσεως σε μια διαδρομή :

Γωνία Αναπαύσεως και Καλοκαιρινού. Μόνιμη κατάσταση.



Λίγο πιό κάτω, ανάμεσα σε Καλοκαιρινού και Υπαπαντής. Μόνιμη κατάσταση.



Ακόμη λίγο πιό κάτω, κι άλλες μηχανές.



Απέναντι απ' την προηγούμενη, γωνία Αναπαύσεως και Υπαπαντής, ΚΟΠΗ. Σχεδόν μόνιμη κατάσταση...



Ανάμεσα σε Υπαπαντής και Σπάρτης. Πολύ συχνό πάρκινγκ...



Ελάχιστα πιό κάτω...



Γωνία Αναπαύσεως και Σπάρτης. Τα λάστιχα μονίμως σε αυτή την κατάσταση. Πολύ συχνά επίσης υπάρχουν αυτοκίνητα (πελάτες) κάθετα στο πεζοδρόμιο.



Λίγο μετά τη Σπάρτης προς το λιμάνι. Συχνό πάρκινγκ. Άνευ σχολίου για το μέγεθος της γαϊδουριάς του εν λόγω "κυρίου"...



Ανάμεσα σε Σπάρτης και Ψαρρών. Πολύ συχνό πάρκινγκ επίσης...



Λίγο πιό κάτω. Συχνότατο πάρκινγκ...




Πιό κάτω, κοντά στην Ψαρρών. Σχεδόν μόνιμη κατάσταση. Όλη η πλευρά κατειλημμένη...


Just for the record, ας ρίξουμε και μια μικρή ματιά σε μέρος της οδού Κυπρίων Ηρώων η οποία έχει γίνει εδώ και χρόνια πεζόδρομος μετά από αρκετές πιέσεις των κατοίκων προς τις Αρχές. Ας δούμε λοιπόν σε τί κατάσταση βρίσκεται το ένα τρίτο περίπου αυτού :

Πάρκινγκ ο πεζόδρομος. Κι η πινακίδα που δηλώνει με αναίδεια ότι απαγορεύεται η διέλευση παντός τροχοφόρου, τσακισμένη, διπλωμένη στα δύο σα να θέλει να κάνει κι αυτή τα στραβά μάτια...


Πάμε τώρα έναν δρόμο παράλληλα στην Αναπαύσεως, στη Μ. Μπότσαρη :

Διασταύρωση της Καλοκαιρινού με την Μάρκου Μπότσαρη. Συχνότατο πλέον...



Διαγωνίως απένταντι. Σχεδόν πάντα γεμάτο σκουπίδια...



Στο στενό, Καλοκαιρινού : Σχεδόν μόνιμη κατάσταση.


Συνεχίζω στη Μάρκου Μπότσαρη και βλέπω ότι εκτός απ' τη χούντα του αυτοκίνητου, ο ταλαίπωρος δίποδος έχει να αντιμετωπίσει κι άλλη μία, αυτή του μηχανακίου/μοτοσυκλέτας. Παρατηρήστε με πόσο σεβασμό ο ιδιοκτήτης του δίκυκλου έχει φροντίσει ώστε η πορεία μας είτε να ανακόπτεται τελείως, είτε να πρέπει να κάνουμε ζιγκ ζαγκ, προφανώς για να μη χάσουμε τη φόρμα μας :


Και οι δύο φωτό λίγο πριν τη Δογάνης...


Πάντα στον ίδιο δρόμο :

Aνάμεσα σε Δογάνης και Ψαρρών. Eντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι αυτά τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα λίγα μέτρα πιό πέρα απ' το παράρτημα του Υπουργείου Συγκοινωνιών! Στο ίδιο ύψος δε και ένα στενό παράλληλα, βρίσκεται το Αστυνομικό Τμήμα Δραπετσώνας! Κατάσταση μόνιμη...



Γωνία Ψαρρών και Μ. Μπότσαρη. Δεν έφταναν τα αυτοκίνητα που είδαμε παραπάνω, κάποιοι αφήνουν και τα σκουπίδια τους.



Ανάμεσα σε Ψαρρών και Αγ. Δημητρίου. Σχεδόν μόνιμα...



Ψαρρών. Ανάμεσα σε Αναπαύσεως και Μ. Μπότσαρη. Μόνιμη κατάσταση...



Στο ίδιο σχεδόν σημείο με την προηγούμενη. Επίσης μόνιμη κατάσταση...


Γωνία Ψαρρών και Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην Κανελλοπούλου). Τα δύο φορτηγά είναι σχεδόν μονίμως παρκαρισμένα έξω απ' το περιφραγμένο οικόπεδο το οποίο βρίσκεται απέναντι απ' το Lidl. Στην περίπτωση αυτή ακόμη και η ίδια η γαϊδουριά σηκώνει τα χέρια ψηλά...


Ας κινηθούμε τώρα στην παράλληλη της Μ. Μπότσαρη, την Σωκράτους :

Ανάμεσα σε Ελ. Βενιζέλου και Αγ. Παντελεήμονος. Συχνότατο πάρκινγκ σε όλη την πλευρά...




Λίγο πριν την Καλοκαιρινού. Το αν είναι μόνιμη κατάσταση ή όχι, δε χρειάζεται να το επεξηγήσω νομίζω...





Aνάμεσα σε Υπαπαντής και Σπάρτης. Σχεδόν μόνιμα.




Απέναντι. Ειδικά όταν δουλεύει το σούπερ μάρκετ, η κατάσταση είναι τρισχειρότερη και σχεδόν όλη η πλευρά, κατά μήκος του καταστήματος είναι κατειλημμένη...




Καμμιά πενηνταριά μέτρα πιό κάτω, λίγο πριν τη Σπάρτης. Συχνότατα...



Γωνία Σωκράτους και Σπάρτης. Μόνιμα....











Άλλα λίγα μέτρα μετά τη διασταύρωση που βλέπουμε στην φωτό άνωθεν, ανάμεσα σε Σπάρτης και Δογάνης. Συχνότατο πάρκινγκ και στις δύο πλευρές του δρόμου.




Στο ύψος του Αστυνομικού Τμήματος. Συχνότατα...




Στο ύψος των εργατικών πολυκατοικιών του Αγίου Διονυσίου, λίγο πριν την Αγ. Δημητρίου. Συχνότατο πάρκινγκ, ειδικά όταν δουλεύουν τα σουβλατζίδικα...


Τέλος, λίγο πριν την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου, δύο φωτό στις οποίες φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο ενοικιάζων αυτοκίνητα έχει κάνει σχεδόν πλήρη κατάληψη του πεζοδρομίου αλλά και μέρους του οδοστρώματος. Φαίνεται επίσης η αδυναμία του κόσμου να κινηθεί στο πεζοδρόμιο μια και υπάρχουν κι άλλα καταστήματα ειδών αυτοκινήτου έξω απ' τα οποία παρκάρουν αμάξια και εμποδίζουν, συχνά διπλοσειρά, αναγκάζοντας ακόμη και τα αυτοκίνητα να παρακάμψουν και να δημιουργείται μποτιλιάρισμα άνευ σοβαρού λόγου :




Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω ότι αυτές είναι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν αρκετά βιαστικά και δεν καλύπτουν το θέμα της Δραπετσώνας σε όλη του τη διάσταση διότι αναφέρθηκα σε πολύ λίγους δρόμους οι οποίοι όμως είναι ενδεικτικότατοι για την ασυδοσία που επικρατεί.

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως αν ακόμη και σ' ένα μη πυκνοκατοικημένο δήμο όπως η Δραπετσώνα δημιουργείται τέτοιο αδιέξοδο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στους πεζούς, τότε υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα ασφάλειας των πολιτών. Επιφυλάσσομαι για επικοινωνία με τον Δήμο Δραπετσώνας και τις υπόλοιπες αρμόδιες Αρχές μόλις μαζέψω όλο το υλικό που χρειάζομαι...

Η Χούντα του Αυτοκίνητου Νο2 : ΣΕΦ

Αργία σήμερα. Κυριακή γιορτή και σχόλη νά 'ταν η ζωή μας όλη. Πάμε μια βόλτα στο ΣΕΦ να χαλαρώσουμε λίγο? Και δεν πάμε......

Νά 'μαστε λοιπόν, στην παραλιακή οδό του σταδίου, έχοντας πίσω μας το Μικρολίμανο ατενίζουμε προς το ΣΕΦ την......"ομορφιά" του τοπίου. Παρατηρούμε ότι κάποιοι "εγκέφαλοι" αποφάσισαν και διέταξαν ότι φτάνει ένα πεζοδρόμιο απ' τη μία μεριά του δρόμου, αυτό δηλαδή:


γι' αυτό και την άλλη μεριά, τη μεριά που βλέπει στη θάλασσα όπου υποτίθεται κάνει ο κόσμος τη βόλτα του και ρεμβάζει ή κάθεται στo τοιχάκι, καλό θα ήταν να την αποδώσουν μία και καλή στα αυτοκίνητα κάνοντας την πάρκινγκ με αριθημένες θέσεις!

Χώρος για τους πεζούς δεν υπάρχει, ούτε απ' την πλευρά του δρόμου:


αλλά ούτε κι απ' την πλευρά που είναι το τοιχάκι:



Πολύ όμορφα λοιπόν. Σε ένα πολυσύχναστο μέρος όπου πάνε χιλιάδες γονείς με τα παιδιά τους, κι όπου επιτρέπεται να κυκλοφορούν ελεύθερα πλείστα όσα αυτοκίνητα και μηχανές, δεν δίνεται δικαίωμα στον πεζό να περπατήσει απρόσκοπτα, σε ειδικό δικό του χώρο! Σε έναν χώρο αναψυχής εν ολίγοις, δεν υπάρχει το απαιτούμενο πεζοδρόμιο! Μα την αλήθεια, ήθελα να ήξερα ποιά χαϊβάνια, ποιά ζώα είχαν τέτοιες φαεινές ιδέες! Να σημειώσω ότι μέρος του χώρου αυτού έχει παραχωρηθεί στην παρακείμενη καφετέρια γι' αυτό και για συγκεκριμένο αριθμό θέσεων υπάρχει αλυσίδα ανάμεσα στις κολώνες. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, μην χάσουμε κανα πελάτη επειδή δε θα έχει να παρκάρει (εννοείται φυσικά πως τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει αυτός που έδωσε την άδεια και όχι αυτός που τη ζήτησε)!

Πάμε παρακάτω. Κινούμενοι προς την έξοδο του σταδίου, βλέπουμε τα ακόλουθα :

Aυτοκίνητα παρατημένα στη μέση του δρόμου. Να σημειώσω εδώ ότι επειδή κινούμασταν σχετικά γρήγορα, στη φωτό δεν φαίνεται ο ελεύθερος χώρος όπου έχει αφήσει ο "εγκέφαλος" με το Micra. Αυτός τελειώνει ακριβώς εκεί που τελειώνει η φωτό! Με λίγα λόγια, εγώ και το αμάξι που έρχεται απ' την αντίθετη πλευρά, δεν χωράμε να περάσουμε ταυτόχρονα! Mikcra ο εγκέφαλος, τί να κάνουμε....


Κι εδώ τα ίδια χάλια και χειρότερα διότι εδώ δεν υπάρχει καν απ' τη μία πλευρά του δρόμου πεζοδρόμιο που να μπορούν να περπατήσυν οι πεζοί. Το έχουν καταλάβει τα δίποδα αυτά που οδηγούν τετράτροχα.

Και φτάνουμε στο καλύτερο μέρος, στον δρόμο που περνάει μπροστά απ' το Olympico. Θαυμάστε μυαλό, πολιτισμό, κουλτούρα, σχεδιασμό:



Είναι πραγματικά να γελάς με τα χάλια του ηλίθιου αυτού λαού αλλά και να κλαίς, ειδικά αν αναλογιστείς τί θα γίνει αν κάποιο αμάξι παρασύρει κάποιον ταλαίπωρο! Διότι ναι μεν κι οι πεζοί στη χώρα μας -και ειδικά στην Αθήνα- είναι σαν το Θύμιο που μόλις κατέβηκε απ' τα κατσάβραχα, τρέχουν στους δρόμους σαν τα κατσίκια ή τις αγελάδες στην Ινδία, αλλά εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Εδώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι απλά ο κόσμος δε χωράει να ανέβει στο fucking πεζοδρόμιο το οποίο έχει γίνει εξ ολοκλήρου πάρκινγκ!

Στην τελευταία φωτό βλέπουμε μέρος της εξόδου:

Aυτοκίνητα παντού. Παρατημένα (παρκαρισμένα και καλά), να φτιάχνουν από μόνα τους διαχωριστικές νησίδες! Λείπει δυστυχώς μια φωτό από την έξοδο, ώστε να βλέπαμε ότι ακόμη και εκεί που μπαίνουν και βγαίνουν τα αυτοκίνητα κάποιοι δεν έχουν αφήσει τον απαιτούμενο χώρο για να κινούνται ταυτόχρονα δύο οχήματα. Έχει δημιουργηθεί προφανώς στον κόσμο η πεποίθηση ότι ελάχιστος απαιτούμενος χώρος είναι αυτός στον οποίο μπορεί να κινηθεί άνετα ένα μόνο αμάξι.

Κύριε Δήμαρχε, Αρχές, Τροχαίες, κλπ : ξυπνήστε! Συνειδητοποιείστε το καθήκον σας απέναντι στους πολίτες και πράξτε τα δέοντα. Ξαναλέω, όσο επιτρέπετε αυτή την κατάσταση είστε συνένοχοι!

ΥΓ
Έχω καιρό να πάω νύχτα εκεί. Θυμάμαι ότι η κατάσταση ήταν τρισχειρότερα απ' αυτήν που μόλις παράθεσα και τα αυτοκίνητα έπιαναν χώρο παντού, ακόμη και στα δρομάκια του πάρκου! Ελπίζω να μην υφίσταται ακόμη κάτι τέτοιο αν και κρίνοντας απ' τα χάλια της ημέρας, σιγά μην έκατσε κανείς ν' ασχοληθεί με τα νυχτερινά.....