Εργασία και χαρά.......

Απ' τις 12 Αυγούστου έχω να γράψω κάτι. Για να πω την αλήθεια, αναρωτιόμουν αν έχει κάποιο νόημα να ασχολείται κανείς περαιτέρω με αυτή την αισχρή καθημερινότητα την οποία κάποιοι επιμένουν να συντηρούν και υποχρεώνουν και τους υπόλοιπους να την ανέχονται.

Μπορεί να ξενίσει κάποιους αυτή μου η αποστροφή και να αντιτείνουν ότι βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Ποσώς μ' ενδιαφέρει όμως και ναι, όντως τη βγάζω απ' έξω διότι η καθημερινή προσπάθεια μου να αντιμετωπίσω επιτυχώς την κάθε είδους αλητεία χωρίς να παρασυρθώ στον ίδιο κατήφορο, έχει το κόστος της, ένα κόστος που δεν αναλαμβάνουν όλοι.

Τέλος πάντων. Όσο μπορώ και δε βαριέμαι, θα καταθέτω κάποιες απόψεις και εμπειρίες, έχοντας όμως απωλέσει τελείως την ελπίδα εξεύρεσης λύσης.

Εργασία λοιπόν. Εργασία και χαρά έλεγαν παλιά. Εργασία και σκατά λέω εγώ. Δουλεία, στην οποία μάλιστα πολλές φορές δεν είναι ο αφέντης αυτός που σε καταδυναστεύει αλλά οι ενδιάμεσοι (προϊστάμενοι, κλπ) και κυρίως οι συνάδελφοι σου.

Άδεια. Όλοι τη δικαιούνται. Κάποιοι όμως προφανώς τη "δικαιούνται" περισσότερο. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι κάποιοι/ες μπορούν να πάρουν αέρα πατέρα άδεια όποτε γουστάρουν κι άλλοι/ες να πρέπει να στήσουν κώλο και να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι όποτε επιστρέφω απ' την άδεια μου βρίσκω στίβες τη δουλειά ενώ όταν φεύγω δεν αφήνω καμμία εκκρεμότητα σε κανέναν. Τη στιγμή μάλιστα που άλλοι στην εταιρεία, με το που επιστρέφουν είναι άνετοι και ωραίοι και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να φτιάξουν καφέ και να αρχίσουν από λευκή σελίδα την εργασία τους.

Άλλη πτυχή του θέματος : Πώς αντιμετωπίζει η εταιρεία την κάθε Γαρουφαλλιά που είναι καλή υπάλληλος, έρχεται πρώτη απ' τον προϊστάμενο της και φεύγει πολύ μετά? Ο προϊστάμενος της την εκτιμά τόσο πολύ, που σε κάποια αντιπαράθεση της Γαρουφαλλιάς με συνάδελφο της για το θέμα της άδειας (δε χρειάζεται να πω ποιός είχε δίκιο), ο προϊσταμενάρας έκανε την κότα στον μη έχοντα δίκιο και σταύρωσε την καλή του την υπάλληλο. Η οποία άλλαξε όλα της τα σχέδια (κακώς βέβαια διότι έπρεπε να του αλλάξει τον αδόξαστο).

Το ακόμη πιό ωραίο είναι ο κυκεώνας αντικαταστάσεων που υφίσταται. Ο Αντώνης αντικαθιστά το Μπάμπη. Ο Μπάμπης δεν γουστάρει να αντικαταστήσει τον Αντώνη, γι' αυτό τον Αντώνη αντικαθιστά ο Λάμπης. Τον Λάμπη δεν τον αντικαθιστά κανένας, αυτός όμως εκτός απ' τον Αντώνη αντικαθιστά και το Νώντα και το Φώντα. Η Λίτσα κάνει τη δουλειά της Πίτσας. Και της Κίτσας. Και της Νίτσας. Της έχουν εν ολίγοις φορτώσει όλη τη δουλειά 3-4 ατόμων και την βγάζει πέρα αγόγγυστα και πολύ πιό γρήγορα απ' τις προαναφερθείσες κυρίες. Η Λίτσα και ο Λάμπης, η κάθε Λίτσα και Λάμπης, αντί να επαινούνται για το ότι φέρνουν βόλτα μεγάλο μέρος της δουλειάς της εταιρείας, αντιθέτως αντιμετωπίζονται σαν τα μαύρα πρόβατα επειδή δεν έχουν πλάτες. Ωσάν γαϊδούρια, φορτώνονται συνεχώς καθήκοντα και ωσάν κώλοι τουρλωμένοι, όποιος περαστικός έχει κάψες, τα κατεβάζει και τους τον φερμάρει.

Υγεία. Όλοι μεριμνούν για την υγεία του συνάδελφου τους. Κανείς δεν καπνίζει, όλοι διατηρούν τους χώρους καθαρούς, όλοι τραβάνε το καζανάκι και πλένουν τα χέρια τους. Δεν υπάρχει δλδ υπάλληλος βρωμύλος που να γλύφει τα χαρτιά και να τα βάζει στο στόμα του, ούτε κατά διάνοια. Ούτε άρρωστοι που αναγκάζονται να ανέχονται την καπνούρα των καλών τους συνάδελφων οι οποίοι μάλιστα κρυώνουν και δε θέλουν ν' ανοίξουν παράθυρο να μπει καθαρός (?) αέρας. Ούτε έγκυος που επίσης να ανέχεται την καπνούρα των γυναικών (το τονίζω αυτό) συναδέλφων της οι οποίες δε δίνουν δεκάρα για την ζημιά που κάνουν σε ένα έμβρυο.

Δεν υφίσταται θέμα επίσης ότι με το που πάθεις κάτι, μια ζημιά, ένα τραυματισμό, όλοι θα σε υποστηρίξουν οπως πχ έκαναν με τη Βούλα που έπαθε μια ζημιά στο λαιμό και έβαλε κολλάρο. Στην καλή της εταιρεία, στην οποία είχε καθήκοντα γραμματειακής υποστήριξης (τηλέφωνο και ταυτόχρονη αρχειοθέτηση τεράστιου όγκου αρχείων - πώς διάολο γίνεται ταυτόχρονα αυτό από ένα άτομο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω-), οι "κυρίες" συνάδελφοι της ζορίστηκαν διότι θα έπρεπε να αναλάβει κάποια άλλη τη δουλειά της. Και φυσικά, μετά από λίγο καιρό δεν έλειψαν τα σχόλια του τύπου "στο σπίτι ο άντρας σου σου κάνει όλες τις δουλειές?" και κάτι τέτοια "όμορφα".

Η φίλη μας η Βούλα ειδικά, είναι πολύ άτυχη. Κατά ένα περίεργο τρόπο, δε στέριωσε σε καμμία δουλειά της. Λες να ήταν τόσο βούρλο? Προφανώς, διότι όταν ήταν να παντρευτεί το δήλωσε ευθύς εξαρχής. Και μέσα σε μια βδομάδα πήρε ΤΟ ΜΠΟΥΛΟ (στην οπαδική καθομιλουμένη....). Προτού γίνει αυτό, είχαν προλάβει βέβαια οι καλές της οι συνάδελφοι (κάποιες εκ των οποίων έβγαζαν και το πρόγραμμα εργασίας βεβαίως βεβαίως) να της τον φερμάρουν από πίσω κι από 'μπρος ουκ ολίγες φορές. Να τη βάλουν πχ 14 συνεχόμενες μέρες χωρίς ρεπό. Να τη βάλουν πχ βάρδια 15:00-23:00 και καπάκι 07:00-15:00. Φτάσανε στο σημείο, όταν κάποτε χάθηκαν λεφτά απ' το ταμείο (τα οποία τα πουταναριά του κερατά κλέβανε και μετά ζητούσαν απ' τα υπόλοιπα "θύματα" συναδέλφους τους να βάλουν ρεφενέ για να κλείσει το ταμείο)κι αυτή είχε άδεια, να της ζητήσουν τα λεφτά!(εννοείται πως πήραν απ' τα τρία το μακρύτερο)...

Μεγάλο βούρλο η Βούλα που λέτε. Πάντα καλωσυνάτη, πρόθυμη, κυρία. Και πάντα στο φτύσιμο διότι δεν είχε πλάτες μεγαλογιατρών, κάτι πολύ σπουδαίο όταν εργάζεσαι σε διαγνωστικά κέντρα, έστω κι αν αυτά είναι μεγαλοεταιρείες του χώρου που υποτίθεται τα πράγματα είναι πιό αντικειμενικά(στην ουσία εταιρείες του κώλου, διότι όταν φτάνεις στο σημείο να λες στους υπαλλήλους σου στο ταμείο να μη δίνουν ρέστα κάτω από 2 ευρώ, πάει να πει ότι είσαι αλήτης, τσίπης και γύφτος).

Αγόγγυστα η Βούλα έκανε για μήνες τη διαδρομή Κηφισιά-Πειραιά και τούμπαλιν. Αγόγγυστα κι ο άντρας την πηγαινοέφερνε καθημερινά, προτού πάει στη δουλειά του. Κι αγόγγυστα βέβαια κάποια άλλη με βύσμα πήρε τη θέση της και όλα το γνωστό τους δρόμο.

Αποκορύφωμα στην πορεία της Βούλας ήταν η αλήτικη συμπεριφορά που επέδειξαν στην τελευταία της δουλειά : Όταν (για τους γνωστούς λόγους) αποφάσισαν να τη σχολάσουν, της έπαιξαν ένα αισχρό παιχνίδι : Έκαναν συμβούλιο και έβαλαν κάποιον "κύριο" από μια εταιρεία εκπαίδευσης στελεχών ή τί σκατά ήταν αυτό που ήταν, να κάνει "έρευνα" για το πόσο καλά φέρεται το προσωπικό. Κι επειδή η απάντηση που έλαβαν απ' την Βούλα (την οποία είχαν σε ανοιχτή ακρόαση και σε πλήρη διαδικασία παγίδευσης της με συνεχείς πονηρές ερωτήσεις τις οποίες δεν έκαναν σε καμμία άλλη ενώ ούτε εκπαίδευση είχε προηγηθεί) δεν τους άρεσε, βρήκαν την αφορμή και.......γεια σας.

Ο Ρούλης. Ο φίλος μας ο Ρούλης είναι τρελλός. Ο τρελλός του χωριού ή μάλλον της εταιρείας του. Όλη μέρα πάνω κάτω, βρίζει, μιλάει ασυνάρτητα, είναι βάρος σε όλους. Θα περίμενε κανείς ότι τον έχουν του κλώτσου και του μπάτσου. Και όμως, με τον τρόπο του ζει και βασιλεύει. Μόνο να του την τινάξουν δεν έχει ζητήσει ακόμη μια και όλα τα άλλα παράλογα αιτήματα του έχουν ικανοποιηθεί μια και είτε τον λυπούνται, είτε βαριούνται να του τραβήξουν δυό-τρείς κλωτσιές, όπως του αρμόζει. Ο Ρούλης είναι ότι καλύτερο για το ηθικό του κάθε μ@λάκα υπάλληλου που φέρεται σαν κύριος και δίνει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Eίναι σα να σε φτύνουν στη μάπα και να σου λένε "δε σ' έφτυσα ηλίθιε, ψιχαλίζει".

Ο Ιάσονας. Ο Ιάσονας είναι ο προϊστάμενος. Καλό παιδί αλλά όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Κωνσταντάρας στο "ο τρελλός τά 'χει 400", "ο γιος σας κυρία μου, στο σινεμά κάνει μόνο για να πουλάει αναψυκτικά και γκαζόζες". Παντελονιάζει πολλά πάνω και κάτω απ' το τραπέζι και δεν τρέχει μία. Δεν είναι ικανός να αποφασίσει ούτε αν θέλει να κλάσει ή να φωνάξει. Δε λέει όχι σε κανέναν, δεν αντιμιλάει σε κανέναν, δε στηρίζει ποτέ τους υπαλλήλους του σε τρίτους, παρά μόνο τους ζητάει και τα ρέστα, παρ΄όλο που τον έχουν σώσει ίσαμε δέκα ντουζίνες φορές. Κι αυτό το ανθρωπάκι, προχωράει, ανεβαίνει, παντελονιάζει. Ωραίος τύπος....

Ο Φανούρης είναι καλό παιδί. Και άξιο παληκάρι. Ο Φανούρης πήγε στη νέα του δουλειά με ζήλο και προσπάθησε να φέρει εις πέρας κάποια καθήκοντα που του ανάθεσαν (αν και ήταν παντελώς άσχετα με τον λόγο για τον οποίο έπιασε δουλειά). Με καλή πίστη ο Φανούρης, έβλεπε όλους τους συναδέλφους του σαν φίλους. Του χαμογελούσαν και θεωρούσε ότι όλα πήγαιναν πρίμα. Κι έρχεται που λες μια ωραία πρωία και του ζητάει ο προϊστάμενος του να γίνει το Χ. Για να γίνει το Χ, ο Φανούρης έπρεπε να τσεκάρει με κάποιον υπεύθυνο τις δυνατότητες. Ο υπεύθυνος του είπε όχι και φυσικά το ίδιο μετέφερε. Έλα όμως που όταν κλήθηκαν και οι δύο μπροστά στον προϊστάμενο, ο υπεύθυνος τά 'φερε τούμπα και είπε "να το δούμε, και μάλλον γίνεται", κλπ, κλπ. Κάγκελο ο Φανουράκης. Πάει η πίστη του στα χαμόγελα του Φανουράκη. Πάρε τα κάκαλα μας Φανουράκη μου.