Πήρε τις προάλλες ο πατέρας μου την κόρη μου για μια βόλτα με το καρότσι. Την ώρα που κατέβαινε από ένα πεζοδρόμιο εκεί κοντά, με σκοπό να περάσει το δρόμο και να ανέβει στο απέναντι πεζοδρόμιο, έρχεται τάχιστα αμάξι να παρκάρει εκεί, κλείνοντας το δρόμο.
Φωνάζει ο πατέρας μου για 5 δευτερόλεπτα αναμονή του αυτοκινήτου ώστε να περάσει και μετά να παρκάρει η οδηγός με την ησυχία της αλλά τίποτα, δεν εισακούσθη. Όχι μόνο τον έγραψε αλλά έκανε και επικίνδυνες μανούβρες μπρος-πίσω!. Βγαίνει αυτή άνετη έξω, κι ο πατέρας μου ο οποίος άρχισε να χάνει την ψυχραιμία του με την ανυπέρβλητη και εγκληματική βλακεία της εν λόγω, της ζήτησε το λόγο και την αιτία που δεν του επέτρεψε να περάσει ώστε να ανέβει στη ράμπα του πεζοδρομίου, αναγκάζοντας τον να κάνει κύκλο.
Αυτή, ατάραχη, κλασικό παράδειγμα νεοελληνικής γαϊδουριάς και θρασυδειλίας (το γιατί αναφέρω τον όρο θα φανεί παρακάτω), τον γράφει κανονικά και του πετάει ένα "πέντε λεπτά θα πάω στο ζαχαροπλαστείο απέναντι". Ε, εκεί ήταν που ο άνθρωπος άρχισε να χάνει μία μία τις τρίχες του και τη ρώτησε τί θα γινόταν αν ήθελε ένας ανάπηρος να περάσει. Τη ρώτησε επίσης αν θα έπρεπε να καλέσει το "100" για να πάρει ένα μάθημα, κι αυτή του απήντησε "δεν πα να καλέσεις και το 200"!
Κι ο πατήρ μου δεν είναι "καλό" παιδί με κάτι τέτοια. Αντιδρά. Παίρνει μια και δυό το "100" κι ευτυχώς ένα περιπολικό ήταν πολύ κοντά και πολύ σύντομα έφτασε εκεί. Προτού γίνει αυτό όμως, η απάντηση της "κυρίας" στην ενημέρωση της απ' τον πατέρα μου ότι "όπου νά 'ναι έρχεται το 100", ήταν ένα περιποιημένο και εκπάγλου καλλονής "χέστηκα!".
Οι μαγκιές όμως γρήγορα κόπηκαν μαχαίρι όταν έφτασαν οι αστυνομικοί και άρχισαν οι γελοίες δικαιολογίες του τύπου "μα είχα ανάψει αλάρμ", κλπ. Άβυσσος η ψυχή του βλάκα, πραγματικά!
Η κυρία ζορίστηκε. Φοβήθηκε πολύ. Πήρε τον αντρούλη της τηλέφωνο και αποκαλύφθηκε πως το σπίτι της ήταν μόλις πενήντα μέτρα μακρύτερα. Ήρθε το ανθρωπάκι και ζήτησε το λόγο κι αυτός αλλά μόλις έμαθε το στόρυ, της έβαλε χοντρό χέρι : "Μα καλά, δεν είδες το παιδάκι?" της είπε.
Απογοήτευση για τη σαπίλα μας. Αν μια γυναίκα 30-35 ετών δεν επιδεικνύει την παραμικρή ευαισθησία σε ένα μεσήλικα μ' ένα καρότσι με πιτσιρίκι πάνω, πού βαδίζουμε ρε γαμώτο? "Μεμονωμένη περίπτωση" θα πει κάποιος αλλά δε συμφωνώ. Χρόνια πριν θα ήταν αδιανόητο να ακούσεις γυναίκα με τρόπο χειρότερο από νταλικιέρη να επιτίθεται σε πεζό και μάλιστα με καρότσι!Το άσχημο δε, είναι ότι τέτοια "μεμονωμένα" περιστατικά, αντί να μειώνονται αυξάνονται.
